Þegar manni finnst að maður geti sagt það sem manni dettur í hug en áttar sig svo á því morguninn eftir maður hefði betur látið það ósagt

Ég ætti líklega að vera sofandi núna. Á morgun hringir síminn minn klukkan níu. Kannski hálftíu. Og svo verð ég í Eymundssyni til hálfsjö. Yrði. Þetta er eiginlega viðtengingarháttur. Ég veit ekki hvort síminn hringi.
En núna er klukkan tuttugu mínútur í tvö. Í kvöld spilaði ég samblöndu af skrabbli og yatzi. Skratzy. Yabble.
Og ég drakk bjór. Og ég bauð bjór. Og ég borgaði þúsundkall inn á djasstónleik sem stóð rétt svo undir nafni. Og ég pissaði, og drakk meiri bjór.

Ég hitti kisu á leiðinni heim og áttaði mig á því að mig langar í eina. Kisu. Mig langar í kisu.
Eða ljón.
Kisan var gulbröndótt. Eins og ljón. Og hún elti mig, og ég lék við hana. Ég hitti hana á kirkjugarðsveggnum. Veggnum sem umlykur kirkjugarðinn. Hún kom hlaupandi til mín þegar ég stóð og horfði inn í garðinn og bað drauga að birtast.
Mig langar ennþá að sjá drauga.
En ég og kisan urðum vinir. Svo skildi ég hana eftir á gangstéttinni, þar sem hún lá og velti sér upp úr sandi. Það er fullt af sandi sem snjórinn skildi eftir.

Í kvöld sat ég og kynntist Húsvíkingum og spilaði Yabble með þeim. Eða Scratzy. Og ég drakk með þeim bjór og spjallaði og lofaði að ég yrði á Húsavík í sumar.
Og ég hitti Ævar, sem er einn af þremur Ævörum á Húsavík.
Hvern hefði grunað?

Ég er ekki frá því að ég hefði átt að borða kvöldmat áður en ég fékk mér bjór.
Ég er bitur og sár. En ekki í vondu skapi lengur.

Það er samt eitthvað...