Af rúmtíma

Mér virðist sem hafi bæst á mig nokkur kíló þar sem ég flakkaði í tíma á milli Kaupmannahafnar og Reykjavíkur fyrir sléttri viku síðan. Með því þyki ég hafa nálgast Mitchelin karlinn í útliti, meira en nokkru sinni fyrr.
Í sama anda yfirvegaðrar bjartsýni, geri ég fastlega ráð fyrir því að hverfa aftur til fyrra horfs þegar ég flýg inn í framtíðina, aftur til Hafnar, eldsnemma að morgni næstkomandi þriðjudags.

Gulls ígildi

Arabískur vísdómur: „Paradís á jörðu er fundin á baki hests, í lestri bóka og á milli brjósta konu.“

-Carlos Edmundo de Ory, úr ljóðinu Aerolites

Snúrufargan

Athugið einnig: Síminn minn hefur verið sviptur öllum tengslum við raun og veruleikann, svo engar myndir birtast úr yfirstandandi Íslandsför fyrr en aftur verður komið á danska grund. Lífsæðin gleymdist nefnilega þar.
Sjitt(!!!) sorrí.

Verund sem var

Þremur lokið af fjórum, þetta er allt að koma. Að hripa fjögur próf á einni viku er mögnuð upplifun. Stundum vildi ég samt óska að ég hefði skrifað ritgerðir, aðalega af því mig langar að skrifa ritgerð. Skrifa eitthvað allavega, eitthvað annað en blogg.
Í listheimspekinni komst ég á flug og flaug að lokum framúr mér. Vonandi verð ég jafn montinn af útkomu og niðurstöðum og ég er kátur núna. Ísland er alveg að verða búið. Alveg bráðum.
Eftir helgina hunskast ég aftur heim með rófuna sperrta. En þetta hefur hreint ekki verið svo slæmt, þrátt fyrir allt sem áður hefir verið látið flakka, sumt jafnvel sagt í hálfkæringi, annað fullri alvöru. Um Ísland gildir þó: Ómögulegt er að dveljast lengur en viku á landinu, án þess að rekast á tvo þriðju hluta allra þeirra sem þú hefir áður átt samskipti við. Set þetta upp í syllógisma seinna. Rökfræði ekki mín sterkasta hlið; verst þykir mér að það voru ekki heldur greinarnar sem ég taldi mína sterkustu hlið. Nema kannski listheimspekin og fagurfræðin.
Enda eðlilegt það...

Ég er hér, ég er hér, sagði litli íkorninn og hoppaði ítrekað í loft upp af kátínunni einni saman

Króna með gati var það, væni, og hættu svo þessu væli! Matarkarfan í Bónus er ekki lengur svo mikið dýrari en í danskri Nettó, fjandinn hafi það. Allavega ekki þegar van-hollusta er í fyrirrúmi. Ekki óhollusta, nei, ekki ó- heldur van.
Það er samt með ólíkindum tvær manneskjur, verundir og vitundir, geta rakið ævisöguna hratt og í fáum orðum, við færiband lágvöruverslunar. Sjáumst á vappinu, ég er hér.

Enn er von

„Takk fyrir lánið,“ sönglaði litli strákurinn með ljósa hárið, og brosti með stóru, bláu augunum sínum og andlitinu öllu, um leið og hann rétti bólugröfnum starfsmanni vídjóleigunnar spóluna.

Gleðjumst!

Úr helli sýndarinnar

Það er frekar ódýrt að vitna svona í miðja Biðina eftir Godot án sérstaks tilefnis, annars en þess sem heimurinn í sjónvarpinu býður manni að þekkja, en það með hausinn í bókunum og sólina glottandi hinu megin við gler (þó við höfum reyndar rifið alla glugga upp á gátt til að hleypa trekknum í gegn) er bara fátt um frumlegar og spennandi hugsanir.
Loftvarnabjöllurnar sem ómuðu í hádeginu voru þó skemmtilegt uppbrot í annars sólbjartan daginn - sem annars nær varla niður í tærnar á sjálfum sér fyrir Sókratesi, Platoni og Aristótelesi.

Annað kvöld er svo áætlað að ég lendi í Keflavík. Hvar er það nú eiginlega?

Go Deo

We wait. We are bored. (He throws up his hand.) No, don't protest, we are bored to death, there's no denying it. Good. A diversion comes along and what do we do? We let it go to waste. Come, let's get to work! (He advances towards the heap, stops in his stride.) In an instant all will vanish and we'll be alone once more, in the midst of nothingness!