Heimspeki og dagfarsprýði

Buxurnar mínar gleymdust í þvottavél í gær, það var ekki mér að kenna, það var fótbolti í sjónvarpinu og pabbi gleymdi að taka þær úr vélinni eins og hann hafði lofað. Það var ekki mér að kenna, nei, ég var í vinnu, að vinna við sem fæst, en þær gleymdust í þvottavélinni, og ég finn lyktina af því að þær hafi verið of lengi í þvottavélinni, og fæ að finna hana í allan dag og líklega lengur en það.
Um ljón segir í bók um stjörnuspeki: „Þau bera mikla virðingu fyrir auði og völdum.“ Aðeins örfáar manneskjur sjá sér fært að hlæja að þessu; við hlæjum til að taka ekki of mikið mark á ruglinu sem einkennir okkur, mannfólkið í dag, nútímamanninn, til að taka okkur ekki of alvarlega, því það er ekki hipp, ekki kúl, og maður þarf að læra að bera virðingu fyrir sjálfum sér og öðrum án þess að taka sig of alvarlega. En helvíti er samt gott að hlæja. Með eða að lífinu, gildir einu.