Urrabíttann!

Stundum þarf ekki annað en einn leiðinlegan kúnna, einn andstyggilegan samstarfsmann eða eitt óskemmtilegt tilsvar frá vini eða velgjörðarmanni, til þess að maður skipti algerlega skapi; úr hvítu í svart, björtu í dimmt, góðu í vont og svo framvegis og framvegis. Það þarf bara eitt óheppilegt atvik og maður er kominn í vont skap, strikið í andlitinu sígur niður á við, maður setur upp skeifu, bognar í framan, fer í fýlu, og öll andúðin á lífinu og tilverunni bitnar á aumingjans fólkinu sem kemur úr rigningunni inn í verslanamiðstöðina til þess eins að ylja sér yfir bókum og reyna að nýta sér þessa blessuðu þjóðargjöf hins nýstofnaða bankaveldis, Glitnis. Helvítis fólk.
En já, sumsé, einn dónalegur kúnni í morgunsárið upphóf hjá mér almenna viðurstyggð á mannkyninu í heild, nægilega mikla til þess að allt sem á undan er gengið hverfur í súld og þokumóðu, verður vart greinanlegt við sjóndeildarhring, í mistrinu, nema kannski einstaka góðir atburðir. Þeir eru nánast einstakir þeir atburðir. Tvístakir(?) kannski, eða þrí-... veit ekki alveg? Og samt ekki stakir því þeir tengjast innbyrðis og eru þessvegna í röð, runu.
En matartíminn fór til fjandans í kjölfarið: sundurleitari matartíma hef ég ekki upplifað síðan jólin 2001, þá var brjálað að gera, of fáar hendur sem unnu of mörg verk, fáir einstaklingar í mörgum hlutverkum.
Og helvítis dónakerlingin í morgun á sök á þessu öllu, ég er viss um það.